Gamen voor volwassenen

Deze post van mijn vriendelijke collega S triggerde me: http://agentgraves.nl/blogs/blog/2008/03/guitar-hero.html. Hij schrijft:

Guitar Hero

No, not the geeky toy guitar with which grown men pretend to be cool rockers.

En stiekem voel ik me wel een beetje aangesproken. Maar waarom eigenlijk? Waarom is het raar als je als volwassen man geniet van een leuk spel? Waarom mag ik van mijn vrouw niet met de gordijnen open op mijn plastic gitaar spelen?

Voor mij is gamen een stuk afleiding, de mogelijkheid iets te doen wat ik normaal niet kan. Iemand zijn die ik normaal niet ben. Even weg naar een andere wereld: Racen in een formule 1 auto, vechten in WWII, legers aansturen of voetbalteams managen. Met een elf of een loodgieter een prinses redden of me even voelen als een echte gitaarheld.

 

Eeuwenlang zoeken mensen al afleiding van hun dagelijkse bestaan door het lezen van boeken, het bezoeken van het theater of het bekijken van een film. Vormen van vermaak die breed geaccepteerd zijn. Het spelen van videogames is dat niet. Spelen van videogames is iets voor eenzame pubers en computernerds die op hun kamertjes gekluisterd zitten aan hun scherm.

Een game is voor mij een kunstvorm om even te ontsnappen aan de dagelijkse sleur maar tegelijkertijd biedt het mij meer dan een boek, toneelstuk of film kan doen: uitdaging en competitie. Je hebt skills nodig. Je moet oefenen om jezelf te verbeteren en is er niets mooier dan het winnen van een eerlijke competitie.  In die zin is het meer als een sport. Een eenzame sport misschien, maar het blijft een sport. En blijft het overwinnen van jezelf niet de mooiste overwinning?

Sport ontmoet kunst in een kastje naast mijn TV. Ik ben geen gamer, ik ben een sportieve kunstliefhebber op zoek naar een beetje ontspanning en afleiding in mijn drukke leven. Als dat geeky of nerdy is dan is dat maar zo, stop me maar in een hokje, plak me maar een label op voortaan rock ik gewoon op mijn gitaar met de gordijnen open!