Maar niet afgelopen vrijdag. Hij wilde 's avonds niet naar binnen, en ook midden in de nacht kwam hij niet opdraven. Die zaterdagmorgen was hij er nog steeds niet. En dat is echt niets voor onze kat. Het is namelijk zo'n ontzettend watje. Als hij per ongeluk buiten de schutting is komt hij meteen aangerend als de poort opengaat. Maar hij was nergens te bekennen!
We hebben heel de buurt uitgekamd maar we konden hem niet vinden. 's Middags hebben we hem als vermist opgegeven, gelukkig is hij gechipt dus als hij bij het asiel of de dierenambulance terecht was gekomen hadden we het heel snel geweten.
Zaterdagavond nog steeds geen spoor van onze kat. Ondertussen begonnen we hem flink te missen. Je raakt stiekum toch erg gehecht aan zo'n beestje. Zondagmiddag hebben we de hele buurt volgehangen met posters en nog maar een keer een rondje gemaakt door de buurt roepend naar onze kat. Er kwamen veel katten op af, maar niet de onze. Geen enkel spoor van onze kat! Tot afgelopen nacht, rond een uur of 4.00 werden we wakker van hard gemiauw en daar zat onze kat, wachtend bij de poort tot wij hem naar binnen zouden laten. Ik ben zo blij dat hij weer terug is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten